‘De kunst van het ongelukkig zijn’ is een titel van een boekje van de Vlaamse systeemtherapeut Dirk de Wachter.
Ik ben fan van hem. In interviews kijkt hij je met zijn meewarige ogen aan en laat je je meenemen door zijn Vlaamse tongval.
Wat raakt me nou zo in zijn opvattingen over het leven en het geluk?
Zo wat losse uitspraken…
- verdriet is normaal
- streven naar het geluk als levensdoel is een vergissing
- streven naar zin en betekenis daarentegen, is waar het leven om draait
- de geluksmaatschappij: we leven in welvaart, maar weinigen in welzijn
- we geloven dat je je eigen geluk helemaal zelf maakt
- ieder is beheerder van zijn eigen BV IK: een autonoom en wilskrachtig ego
Ik merk dat ik aardig meedoe in die geluksmaatschappij. Organiseer voor mezelf leuke uitstapjes.
Met een vriendin heerlijk wandelen bij de Ankeveense plassen. Een weekje beeldhouwen tussen de zonnebloemvelden in Zuid Frankrijk. Lekker een balletje slaan op de tennisbaan ’t Kattenlaantje in het Vondelpark. Vanuit de cocktailbar op de 8ste verdieping van hotel Jarkarta genieten met mijn zoon en zijn vriendin van een groots uitzicht op Amsterdam Noord. Op zich niks mis mee. In die momenten voel ik me verbonden met de mensen om me heen.
Dat is de zonneschijn in mijn leven.
De regen komt in de stille momenten als ik alleen ben.
Ik wilde die regen nooit en deed alsof die er niet was. Probeerde op wilskracht de regen buiten mij te houden. Dat werkte dus niet. Mijn BV IK was niet sterk genoeg. Ook daarover gaf ik mezelf op mijn kop. En dan stortregende het in mij.
Ik weet inmiddels dat de regen net als de zonneschijn er allebei bij horen. Dat niet alles maakbaar is. Door mezelf te verhouden tot de moeilijkheden die op mijn pad komen heb ik geleerd te accepteren dat situaties zijn zoals ze zijn. Als je de moeilijkheden niet volledig aangaat, blijven ze aan je kleven.
De kunst van het leven is om aan die ‘ongeluks-momenten’ betekenis te geven. Die ervaringen te delen met vrienden. Daarin mezelf en de ander te ontmoeten. Dan wordt het zachter van binnen. Gewoon luisteren, zonder oordeel. Doorvragen hoe het is van binnen.
Of zoals Dirk het zegt: ‘We zouden wat meer elkaars psychiater mogen zijn en naar elkaar luisteren’.
Er schijnt een jaarlijks onderzoek van de Verenigde Naties te zijn, the World Happiness Index, waarin de Nederlander zichzelf een 7,4 geluksscore geeft op een schaal van 0 – 10. Toch wijst Nederlands onderzoek uit dat 43% van de ondervraagden zich eenzaam voelt, en 10% ernstig of zeer eenzaam is.
Ken jij eenzaamheid in je leven?
Zou het kunnen zijn dat we in de eenzaamheid ons eigen ongeluk niet nemen en erin verdrinken?
Dat we die niet weten te delen? Dat we er geen taal aan kunnen geven in de ontmoeting met dierbaren?
Inmiddels heb ik mijn eenzaamheid een naam gegeven.
‘Eenzaamheid is als een hyena die me van binnen kaal vreet’.
Het is stil, niet zichtbaar aan de buitenkant. Maar soms komt de hyena op onverwachte momenten langs. Het helpt om de hyena dan bij de naam te noemen. Dan maak ik mezelf wakker. In plaats van me door haar onbewust kaal te laten vreten, onderzoek ik wat me zo van binnen raakt. Daar bewustzijn op te krijgen. Telkens weer. Dan kan het zachter worden. Niet dat het dan niet meer van binnen regent, maar het is eerder een kortstondig buitje. Het miezert nooit meer hele dagen.
Wil jij ook jouw ‘ongeluk’ bij de naam noemen en in beheer leren nemen? Zodat je beter met de moeilijkheden op je pad kan omgaan? Twijfel niet en neem contact met me op, dan help ik je op weg. Je bent van harte welkom bij Het Familiehuis.
En dan nog een laatste uitsmijter. ‘Als we onze moeite in het leven niet benoemen, dan blijven we ongelukkig’. Aldus Leonard Cohen in zijn grootse vertolking over ongeluk en betekenisgeving in het lied Anthem.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light get's in
Because this is the realm of failure,
the realm of death,
and unless we affirm failure and death,
we're going to be very unhappy'
Met vriendelijke groet,
