“Hide Your True Nature!…’ Midden in Amsterdam was tot voor kort deze muurschildering te vinden aan de Wibautstraat. Ik vind het een treffend beeld. Deze dynamiek tussen liefdespartners is van alle tijden. Gezien de jaren vijftig stijl, speelde het 70 jaar geleden ook al. Maar het is ook van nu, wat ik opmaak uit de ‘NOW With 1000 FREE ‘Likes’ met het duimpje van Facebook.
Als liefdespartners, om wat voor reden dan ook, zichzelf met een masker afschermen van hun partner, dan geven ze vaak aan dat ze zich eenzaam in de relatie voelen. Dat gevoel van gemis aan emotionele verbinding kan enorme proporties aannemen.
Eigenlijk willen ze alleen maar contact met hun lief. Maar hoe doe je dat? Hoe kan je je eigen masker herkennen, jezelf ‘ontmaskeren’ en je werkelijke ik in de relatie verwelkomen? Zou je dat willen?
Er zijn steeds meer stellen in mijn praktijk die stapje voor stapje bereid zijn om te reflecteren op hun eigen gedrag en emoties. Stellen die met elkaar het ‘ontmaskeren’ zijn aangegaan om elkaar weer werkelijk te ontmoeten, maar vooraleerst zichzelf beter te leren kennen.
Begrijpen dat je dat masker ooit zo hard nodig had om jezelf als kind of jong volwassene te beschermen is een persoonlijke doorbraak. Als je samen met je partner tot zo’n inzicht komt, komt er ook meer compassie voor elkaars oude pijn. Dit leidt tot meer begrip over en weer in de liefdesrelatie.
Het is een goede eerste stap om elkaar weer te gaan leren zien voorbij het masker. Want onder ieder masker zit een ziel die gezien wil worden, die gehoord wil worden, die serieus genomen wil worden, die erkend wil worden en die bevestigd wil worden.
Als koppels bij mij in relatietherapie het besef krijgen van hun maskers en de oude pijn die daarachter schuil gaat, laat ik ze regelmatig een gedicht schrijven met als titel ‘Hoe ik mezelf verlaat’. Onlangs heb ik juweeltjes van gedichten bij verschillende koppels mogen meelezen. Ze ontmaskeren zichzelf en laten hun diepste behoeftes zien aan hun partner.
Hieronder twee voorbeelden van die ‘Hoe verlaat ik mezelf’ gedichten die een koppel geschreven heeft over hun masker en hoe die dynamiek hun liefdesrelatie in is geslopen. Uiteraard met hun toestemming.
Van de man:
Hoe ik mezelf verlaat
Het verlaten is al jong begonnen,
Zó jong, het voelt onbegonnen
Want hoe kun je jezelf zien verlaten,
Als je jezelf zo vroeg al hebt achtergelaten?
Ik weet niet zo goed wie ik moet zijn geweest,
Maar was ooit vast een stuk minder bevreesd
Altijd bezig met wat zij ervan denken, hoe het hoort,
Mijn eigen wens en wil allang gesmoord
Dus als jij vertelt hoe ik zou moeten zijn,
Voel ik me meteen weer klein
Het grijpt me naar de strot,
Ik bijt van me af of verdwijn in mijn grot
Want ik voel dan zo’n harde pijn,
Mag ik er eigenlijk wel zijn?
Gelukkig besef ik nu, en dat is fijn,
Jij wil eigenlijk alleen maar bij me zijn
Van de vrouw:
Hoe ik mezelf verlaat
Lieve mama,
toen jij mij verliet
en papa
meenam
Verdriet,
te groot,
te veel
En hoe ik toen
mezelf verliet
en zo mijn jeugd
doorkwam
Nu, gewend
te leven
voor de ander
Immer zorgen voor
Mijn eigen ik,
die ken ik niet
wel overleven,
door
Bang,
alleen of stil te staan,
te voelen het gemis,
zonder jou mijn leven gaan,
zoekend naar wat is
Machteloos,
wanneer nu mijn Lief,
niet met mij wil samen zijn
Angst,
te hevig en te donker,
dat hij bij me weggaat.
Voel ik weer van toen de pijn
en, hoe ik dan mezelf verlaat
Kippenvel hé? Zijn oude kindpijn zo precies verwoord:
‘Altijd bezig met wat zij ervan denken, hoe het hoort, mijn eigen wens en wil allang gesmoord’
En die van haar in de zin waar haar moeder overlijdt en haar vader in zijn verdriet is verdwenen:
‘Lieve mama, toen jij mij verliet en papa meenam’
Hoe die bewegingen als kind de beste opties waren om overeind te blijven. Een masker opgezet, om de pijn van binnen niet te voelen.
Hij heeft zich teruggetrokken om zichzelf te beschermen tegen de hoge verwachtingen van zijn ouders.
Zij is als oudste in het gezin met haar 13 jaar voor haar broertjes, zusje én vader gaan zorgen.
Naar buiten het masker opgezet, naar binnen is het bij beiden als kind stil gevallen.
Zo bijzonder dat ze beiden in de relatietherapie op dezelfde wezenlijke vraag uitkwamen: ‘Wie ben ik eigenlijk’?
Zij: ‘Mijn eigen ik, die ken ik niet‘
Hij: ‘Ik weet niet zo goed wie ik moet zijn geweest, Mag ik er eigenlijk wel zijn?’
Hij geeft aan dat hij nu begrijpt dat haar verlangen naar ‘samen zijn’, niet een afwijzing op hem in zich heeft. Maar dat het wel zijn oude pijn triggert die aanvoelt alsof hij zich moet conformeren aan haar ‘wil’. En hij de neiging heeft om zich af te sluiten, zodat hij niet in haar ‘malletje’ van ‘samen zijn’ past. Nu ziet hij in dat het haar verlangen naar samen zijn is, en dat ze niet haar ‘wil’ oplegt.
Zij heeft nu het inzicht dat zijn terugtrekbeweging, niet een afwijzing op haar in zich heeft. Dat het wel de oude pijn van het grote verlies in haar jeugd triggert en dat ze de neiging heeft om zich meer met hem bezig te houden dan met zichzelf.
Het vergt moed om het ontmaskeren aan te gaan met jezelf én met elkaar. De miscommunicatie, het negatieve patroon, de vicieuze cirkel, het elkaar versterkende gedrag in die negatieve dans wordt ermee doorbroken. Het geeft zoveel meer emotionele verbinding en verdieping in de relatie. Zodat je elkaar werkelijk op de zielenlaag kan ontmoeten.
Wil jij dit proces van het ‘ontmaskeren’ met jezelf én met je partner aangaan? Wil jij die emotionele verbinding weer voelen?
Stuur dan een mail naar [email protected] en we verkennen samen wat voor jullie de beste route is om die emotionele verbinding met jezelf én elkaar te hervinden.
Hartegroet,
P.S. De oplettende lezer herkent deze blog. Het is een van de meest gelezen blogs van mijn website. Stellen herkennen zich hierin en het helpt hen hun dynamiek te ontrafelen. En de emotionele verbinding op een diepere laag met elkaar aan te gaan.
