De schaatskoorts is weer losgebarsten. Als het even kan, wil ik dit weekend ook het ijs op. Met mijn blote voeten in de lage Noren. Wel een hoesje over de schaatsen heen met deze temperaturen. Er ligt dit keer echter geen strak ijsvloertje. De wind heeft de eerste dagen vrij spel gehad en ook de sneeuw maakt er een bobbelig parcours van.
Een mooie metafoor naar de liefdesrelatie is snel gemaakt. Ook dat vloertje is meestal niet zonder hobbels en scheuren. In een relatiecrisis struikelen we in die scheuren en hobbels en voor je het weet schiet je een wak in. Hoe dan weer overeind te komen, zodat je elkaar weer weet te vinden?
Dat vraagt iets ‘contra-intuïtiefs’. Ehh, wat bedoel je Cécile?
We willen in eerste instantie dat vervelende gevoel van emotionele verwijdering, die in stilte geleden wordt of in een ruzie escaleert, niet voelen.
Gewoon NIET.
Dat is een primaire beweging. Intuïtief bewegen we van de pijn af en proberen onszelf te beschermen.
Echter om weer op te staan en uit de relatiecrisis te komen hebben we naar de pijn toe te bewegen. Dat vraagt moed, maar vooral ook kennis en bewustzijn van wat er van binnen bij je gebeurt.
Om weer terug te komen op de metafoor van het ijs: Als je in een wak terecht komt en je onder het ijs schiet, is je eerste intuïtieve beweging om in dat ijskoude water naar het licht te zwemmen. Terwijl daar geen opening zit. Het wak kleurt van onder het ijs, zwart. Je hebt naar de donkerte te gaan. Dat is wel handig om te weten als je deze dagen het ijs op gaat.
Lars Gustafsson heeft er dit treffende gedicht over geschreven:
Voor degene die tegen de onderkant
van ’t ijs aankijkt, is ijs iets wits
en wakken en bijten,
waar water nog vrij is,
lijken, voor zover er nog daglicht gloort,
op uitgestrekte donkere velden.
Alleen degene die weet
dat er midden in ’t duister een uitweg is,
dat wit op zwart duidt
en in staat is, tegen zijn instinct,
te zwemmen weg van het licht, het donker tegemoet,
ziet ’t daglicht weer.
Er is, zo gauw een geringe gewoonte zich verlegt,
een woord van betekenis verandert, een kans, een kleine,
dat iemand ’t redt.
Dat hij weer daglicht ziet.
Sonnet XXVII, Lars Gustafsson, vertaald door J. Bernlef
En deze beweging is precies wat nodig is in een relatiecrisis. Wil je onder het ijs vandaan komen en weer oprecht kunnen ademhalen in het bijzijn van je lief? Dan heb je naar het ‘zwart’ te bewegen. Iets contra-intuïtiefs!
Heb je daar een gids bij nodig? Zodat het weer gaat stromen tussen jullie? Neem dan gerust contact met me op.
In een eerste sessie help ik jullie de scheuren en hobbels bloot te leggen. De sneeuw ervan af te schuiven en te kijken waar de pijn werkelijk zit. En als jullie al onder het ijs geschoten zijn, het wak op te zoeken.
Deze maand heb ik ruimte voor 3 nieuwe koppels die dit met elkaar willen uitzoeken. Wil jij, met je lief één van die drie koppels zijn? Wil je onder dat ijs vandaan en weer ademhalen en weer warm lopen voor elkaar?
Mail vóór zondagavond 14 februari 22.00 uur en ik neem maandag meteen contact met je op voor een eerste afspraak. Geef je voornaam en die van je partner door en beschrijf wat jullie prangendste vraag nu is. Mail naar: [email protected]
Zo, en nu het ijs op!
Winterse groet,
Ambassadeur Liefdevolle Relatie
Het Familiehuis
P.S.: En ja, als je onder het ijs terecht komt, is het wak ook echt donker van kleur als er geen sneeuw op het ijs ligt: zwem naar het zwart en je kan weer ademhalen. Bij sneeuw op het ijs is dat andersom: dan moet je op zoek gaan naar een lichte plek, want sneeuw houdt licht tegen, dus een wak is lichter dan daar waar sneeuw ligt. Zorg wel dat je jezelf snel opwarmt, zodat je niet alsnog door onderkoeling de pijp uit gaat…. Dus ga met de nodige veiligheidshulpmiddelen het ijs op.
.
