Ken je die uitspraak ‘een geluk bij een ongeluk‘? Nou die ervaring heb ik van de week letterlijk aan den lijve ondervonden.
Ik had mijn zus getrakteerd op een gezellig avondje uit naar een optreden van de Franse chansonnierre Barbara Pravi in het Amsterdamse Bos. Als blijk van waardering toen ik van de zomer Corona had, ze me zo verwende met heerlijke maaltijden in de tuin van ons vakantieadres.
Tijdens het voorprogramma in het Amsterdamse Bos hebben we de inhoud van de bijbehorende picknik-tas al kletsend opgepeuzeld; nootjes, Turks brood, lekkere hummus, glaasje rood. Althans tot zo’n beetje de helft, want gaandeweg de avond kreeg ik steeds meer krampen hoog in mijn buik. Dacht, gaat wel over, valt blijkbaar verkeerd, maar in plaats van dat het minder werd, werd het meer. Uiteindelijk vlak voor het einde van het spetterende optreden van Barbara ben ik aan de arm van mijn zus naar de auto gestrompeld.
Toen wist ik eigenlijk al: dit klopt niet. Eenmaal in de auto keken we elkaar aan en zeiden tegelijk: ’toch maar even langs de Spoed-Eisende Hulp’? Het VU-ziekenhuis was op de route. Tuurlijk konden we de ingang van de SEH niet vinden door de stress, dus ik sprong vlak voor de hoofdingang uit de auto en liep als een soort dronkaard richting de gesloten deur.
Geluk: er zijn twee aardige portiers die open doen en me in een rolstoel naar de andere kant van het ziekenhuis brengen.
Geluk: eenmaal bij de SEH was ik meteen aan de beurt, blijkbaar echte spoed dacht ik nog… daarna nam het lijf het over en waren er geen gedachtes meer …
Geluk: mijn lijf reageert zeer adequaat op de pijn, geeft signalen af dat het echt niet klopt van binnen. Mijn lijf ging in de trilstand en kreeg ik niet meer stil, ook al had ik dat gewild.
Geluk: zeer deskundige verpleegkundigen en artsen checkten de eerste levensbedreigende zaken en besluiten ogenblikkelijk tot het laten maken van een scan van mijn romp.
Als ik van de scanafdeling in een bed teruggereden word naar de SEH zie ik vijf jonge artsen heel serieus kijken naar mijn scan en druk overleggen.
Ongeluk: op de scan is een verdraaiing van mijn darm, net onder mijn maag, te zien. Mijn maag is daarop gaan protesteren en heeft zich opgeblazen tot 3x zijn eigen grootte, zo’n kleine watermeloen. Zo’n darmtorsie gebeurt zelden en moet zo spoedig mogelijk worden verholpen, anders sterven je darmen deels af en komt de maag nog meer op spanning te staan.
Ze vragen toestemming om te opereren en ik kijk mijn zus aan. ‘Beslis jij maar’ zeg ik, mijn pijn wegpuffend. Ik kon niet meer helder nadenken. Toch willen ze dat ik zelf ook ‘ja’ zeg.
Vervolgens krijg ik de vraag, stel dat er wat gebeurt, of ik dan gereanimeerd wil worden?
Opeens ben ik klaarwakker en reageer ogenblikkelijk met volle overtuiging: ‘ja natuurlijk, ik wil leven’.
Dat was zo’n oerkracht die naar buiten kwam en gaf me op dat moment meteen een innerlijk weten dat ik hier uit zou komen.
Geluk: ik ben op de SEH van een academisch ziekenhuis in de grote stad en er staat midden in de nacht een team van specialisten klaar en voor ik het weet ben ik onder zeil en gaan ze via een kijkoperatie naar binnen. En als het nodig is, mogen ze mijn buik verder openmaken om de boel weer te ‘ont-wikkelen’.
Als ik 1,5 uur later wakker word uit de narcose is de heftige pijn weg en is gelukkig alleen de kijkoperatie afdoende geweest. Mijn dunne darm ligt weer goed en ook mijn maag is weer tot normale proporties terug. Doordat ze een slangetje in mijn maag hadden aangebracht is die als een ballon leeggelopen. Over de oorzaak van de darmtorsie kunnen ze niks zeggen. Gewoon dikke pech.
Om drie uur ‘s nachts word ik ergens in het ziekenhuis een afdeling opgereden. De rest van die nacht ben ik klaarwakker en draai de hele tijd de film terug van de afgelopen uren.
Wat heeft dit ongeluk me aan geluk gebracht?
* Mijn lijf heeft meteen de juiste alarmsignalen afgegeven en ik ben blij dat ik toch maar niet naar huis ben gereden en er een nachtje over heb geslapen.
* Wonderlijk hoe deze ervaring me zo wakker schudde op mijn wil tot leven.
Bert Hellinger zegt over zulke momenten: ‘de belangrijkste ervaringen doe je altijd op aan de grens. Dat wil zeggen, zodra het leven je zo’n beetje tegen wil en dank bij een grens brengt, je zelf ook echt die grens bereikt, dan is het zaak om je er zo totaal mogelijk aan over te geven, om alles onvoorwaardelijk aan te nemen, precies zoals het is.’
* Er is meer vertrouwen in mijn lijf, dat die de goede dingen doet als er nood is.
* Mijn zoon en dochter staan ’s morgens voor het bezoekuur meteen aan mijn bed. Ze pakken mijn hand vast en blijven zo een tijdje zitten. Die handen vertellen genoeg. Zo fijn om hen in de ogen te kunnen kijken en dat ze er vanzelfsprekend zijn. Gewoon zijn. Ook hier zo’n oerverbintenis ervaren. Het aan te nemen dat ze er zijn.
Inmiddels ben ik weer aardig hersteld. Al wat gewandeld en gefietst. En volgende week heb ik weer mijn eerste afspraken met klanten. Want die bijzondere gesprekken heb ik wel gemist de afgelopen weken.
En mijn lieve zus? Daar sta ik nu dubbel bij in de schuld. Dat wordt waarschijnlijk een lang weekendje weg.
Heb jij ook zo’n grenservaring? Dat je het leven op zo’n moment vol omarmt? Dat wat dan op je pad komt, je vol kan aannemen?
Het heeft mij een krachtige impuls gegeven om het leven te nemen zoals het is. Wil je je ervaringen delen?
Je bent van harte welkom.
Met warme groet,
Ambassadeur Liefdevolle Relatie
Het Familiehuis
P.S. Bert Hellinger is de grondlegger van systemisch werken en familieopstellingen. Inspiratie voor deze blog heb ik gekregen van mijn collega familieopsteller Ingrid Dykstra. Ook zij heeft onlangs zo’n geluk bij een ongeluk ervaring gehad.
