Eind juli is iedereen met vakantie. Ook ik geniet van mijn vrije tijd én het mooie weer in het groene Nederland. Deze week een prachtige wandeling gemaakt langs de Schipbeek. Weet jij waar die stroomt? Allemaal te vinden bij Bathmen, in Overrijsel. Het dorp met het buitengebied telt nog geen 5665 inwoners. Ik spreek Bathmen overigens telkens verkeerd uit als Badmen, wat steevast op ieders gezicht een glimlach tovert.
Inmiddels waakzaam geworden voor de eikenprocessierups gingen we in een lange broek en t-shirt met lange mouw op stap. Aan de oevers van de beek staan overal bordjes met de mooiste gedichten. Het heet dan ook de ‘poëzieroute’. Wat een combinatie: ‘wandelen met mijn lieve zus langs water, de zon op mijn gezicht, de wind door mijn haren en taal van de ziel voor mijn ogen’. Mijn middag kon niet meer stuk.
Sommige gedichten pakken me helemaal en sommige zinnen raken iets. Deze beroerselen wil ik je niet onthouden: ‘de wind blaast een danspas voor het riet’, of: ‘visioenen liggen tussen het gras voor het oprapen’ uit ‘Aan de rivier’ van Frank Koenegracht.
Of: ‘er zijn dingen die alleen het oppervlak beroeren, daaronder blijft de ziel gelijk. Maar er zijn soorten van verdriet, die iets veranderen aan het lied. Men wordt bespannen met heel andere snaren en wie het niet ervoer, die weet het niet’ uit ‘Vergezichten en gezichten’ van M.Vasalis.
Of van nog een andere klassieker Frederik van Eeden uit ‘Van de passielooze lelie’ uit 1901. Alleen al de titel van de dichtbundel is poëzie!
De waterlelie
Ik heb de witte water-lelie lief,
daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in ’t licht
Rijzend uit donker-koele vijvergrond
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer…
Ik wordt geraakt door het ‘zijn’, het niet meer te hoeven wensen. Je bent er gewoon, ontsluit je zelf in het hier en nu. Een simpele zin, echter een megastap om zelf die zijnservaring neer te zetten.
Zo ook de zinsnede ‘visioenen liggen tussen het gras voor het oprapen en de geliefden houden van elkaar’. De relatie is er er gewoon. Om dan in de volgende strofe ontnuchterd te worden. ‘Zo moest het maar blijven dacht ik, maar de geliefden verlaten elkaar, de aak verdwijnt in de bocht en het veer komt al weer terug’. Het hier en nu is een ogenblik later al weer anders.
Tot slot het gedicht ‘Kolk’ van Paul Gellings: ‘Wat gebeurt wanneer de weide is verlaten? Het leven trekt zich terug… daaronder dag en nacht, begraven in het diepste slijk, gedachten nog van iemand. Een deel van ons zegt nooit vaarwel’. Uit ‘Antiek fluweel’. Ook zo’n juweel van een titel voor een dichtbundel.
Een deel van ons zegt nooit vaarwel, er is een verlangen naar intimiteit, naar verbinding, wat ooit was. Het blijven hangen in het verleden terwijl het hier en nu doorgaat. Dat stuk ken ik zelf zo goed, dat ’terug-verlangen’. Alleen wist ik niet hoe dat met mijn toenmalige partner uit te zoeken.
Wil jij die verbinding ook weer ervaren met je geliefde? Inmiddels heb ik wel de tools in handen en help ik stellen op weg om dat samen te verkennen. Verlang jij ook naar die intimiteit en wil je jezelf kenbaar maken in het hier en nu in je relatie?
Stuur dan een mail naar [email protected] voor het maken van een afspraak. Vanaf half augustus staat mijn deur weer voor jou en je partner open.
Voor nu een zomerse groet,
Ambassadeur Liefdevolle Relatie
Het Familiehuis
